Belediyenin 'Çocuk Bahçesi' ve Halkın Gerçek Sorunları: "Bi' Fikirle Hep Birlikte Eskişehir" Aldatmaca mı?
Eskişehir’in yerel yönetiminde yaşananları ve uygulanan politikaları izlerken, insan ister istemez bir tiyatro sahnesini andıran manzaralarla karşılaşıyor. Şehrin dört bir yanı derin sorunlarla boğuşurken, yöneticilerin gündemi sanki bambaşka bir paralel evrenden gelmiş gibi. Şimdi de karşımızda "Eskişehir 2026 yılı bütçesinin 26 projesini seçiyor" başlığı altında sunulan "Bi' Fikirle Hep Birlikte Eskişehir" anketi duruyor. 3 Ağustos'a kadar oy kullanmaya davet eden bu platform, sanki halkın yönetime katılımının en üst düzeyiymiş gibi lanse ediliyor. Ama sormak gerek: Gerçekten mi?
Şehirde ulaşımdan altyapıya, otoparktan yeşil alanlara kadar sayısız mesele çözüm beklerken, bazı konuların nedense hep es geçildiği, hatta görmezden gelindiği aşikar. Mesela, pahalılık belini bükmüş vatandaşa, "Şu hizmetin fiyatı çok yüksek, indirim yapalım mı?" diye sormaya yüreğiniz yeter mi? Ya da belediyede liyakat yerine akraba kayırmacılığı iddiaları ayyuka çıkmışken, "Birinci derece akraba istihdamına son verelim mi?" diye cesurca bir referanduma gitmek... İşte bunları sormaya gelince nedense top taca atılıyor.
Koltuğa oturanın belli bir süre sonra kalkacağı, makamların kişilere değil hizmete ait olduğu ilkesi sanki bu topraklarda hiç var olmamış gibi. "Belli bir sürenin ardından koltuktan kalkacak mısınız?" sorusunu da halka sormaya cesaret edebilirler mi? Elbette edemezler. Çünkü bu sorular, mevcut düzenin ve alışkanlıkların temelini sarsar.
Belli ki bazı konular "sizin kategoriniz" olarak addediliyor: Velespit parkları, bilmem ne sergileri, opera, bale... Şehirde devasa sorunlar varken, bazı küçük projeler sanki tüm dertlere deva olacakmış gibi sunuluyor. Ve ne yazık ki, her zaman dediğim gibi, bu durumun bir kitlesi var. "Tuvalet yapın, açılışını yapın, elleri patlayacak kadar alkışlayacak kitleniz var" sözü, bu acı gerçeğin özeti gibi duruyor.
Katılımcı Belediye Mi, Vaatleri Unutturma Çabası Mı?
Hatırlarsınız, daha önce de "katılımcı belediye" adı altında benzer bir uygulama gündeme gelmişti. O zaman da sormuştuk: Acaba verilen onca vaadi unutturmak, halkın gerçek beklentilerini göz ardı etmek için mi bu tür 'katılımcılık' oyunları sergileniyor? Şimdi de benzer bir durumla karşı karşıyayız. Vatandaşın gerçek sorunları yumağı ortadayken, 26 proje arasından seçim yapmaya davet edilmek, sanki büyük bir demokratik katılım örneğiymiş gibi sunuluyor. Peki, bu 26 proje halkın en acil ihtiyaçlarına ne kadar cevap veriyor?
Oysa Şirintepe Mahallesi'ndeki Paşasoylu Sokak'ta kaldırımların durumu ortadayken, trafik çilesi vatandaşı canından bezdirmişken, "akılcı önlemlerle daha düzenli bir çevre ve güvenli yollar inşa edelim" demek bu kadar zor olmamalı. Halkın gerçek talepleri bu kadar netken, plastik dubalarla geçiştirilen 'çözümler' yerine, kalıcı ve halkın hayatına dokunan adımlar atılmasını beklemek hakkımız.
Bunları da Vatandaşa Sormaya Yüreğiniz Yeter Mi?
Belediyeyi resmen çocuk bahçesi yapmışlar şehirde o kadar sorun varken halka soracaklarmış. Tamam, hadi şu çok pahalı hizmette indirim gelsin mi sorun halka, yiyorsa! Hadi belediyelerde birinci derece akraba çalışan olmayacak, hadi sorun halka, yiyorsa! Koltuğa oturan yapışmayacak, belli bir süre sonra kalkacak, hadi sorun halka! Bunları soramazlar. Velespit parkı bilmem ne sergisi, opera bale sizin kategoriniz. Bunlar her zaman dediğim gibi kitleniz müsait. Tuvalet yapın, açılışını yapın, elleri patlayacak kadar alkışlayacak kitleniz var. Ama gelin görün ki, halkın gerçek sorunlarına çözüm üretmek, cesaret ve samimiyet gerektiriyor. "Bi' Fikirle Hep Birlikte Eskişehir" sloganı güzel olsa da, içeriği halkın gerçek beklentilerini yansıtmıyorsa, sadece bir göz boyamadan ibaret kalmaya mahkumdur. Belediyelerin bir çocuk bahçesi gibi yönetildiği algısı, ancak halkın gerçek sorunlarına sağır kalındığında ortaya çıkar. Halkı sadece alkışlayan bir kitle olarak görmek yerine, onların sesine kulak vermek ve cesur sorularla yüzleşmek, gerçek bir yönetimin başlangıcı olacaktır. Aksi takdirde, bu 'sessiz çoğunluğun vicdanı' bir gün yüksek sesle konuşmaya başladığında, geç kalınmış olabilir.
Teyfik Nezen |
